در زندگی ما انسان‌ها قانونی وجود دارد که می‌تواند خوشبختی و موفقیت ما را تضمین کند، این قانون به قدری قدرتمند است که می‌توان گفت تمامی افراد خوشبخت و موفق از آن پیروی می‌کنند این قانون شگفت‌انگیز «شکرگزاری» نام دارد، که من قصد دارم آن را به وجود راه آهن جمهوری اسلامی که از مسیر سیریز عبور می کند ربط دهم.
محروم بودن ۱۱ استان کشور از راه‌آهن و البته بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ ایران که از نظر توریستی قوی بوده اما راه‌آهن ندارند باعث شد تا تحقیق کوچکی در خصوص راه آهن و تاریخچه ی آن را در سایت سیریز قرار دهم همچنین وقتی در حال وبگردی در سایت صدای زرند بودم به این گزارش از محمود جعفری خبرنگار کوهبنان برخوردم که نوشته بود:
بدون شک یکی از مهمترین زیرساخت های توسعه یک شهر که امکان رشد و آبادانی آن شهر را فراهم می آورد راه های ارتباطی است و اگر جاده ارتباطی کوهبنان به ایستگاه راه آهن سیریز احداث شود این جاده علاوه بر این که دسترسی به ایستگاه راه آهن سیریز و استفاده از قطارهای مسافربری را برای مردم کوهبنان فراهم می سازد، دسترسی به جاده ملی زرند به بافق و امکان رفت و آمد به نوق را هم فراهم می سازد و این جاده اگر احداث شود راه ارتباطی کوهبنان را تا نوق به نصف مسافت کنونی کاهش می دهد و احداث این جاده تاثیر زیادی بر رشد و توسعه کوهبنان خواهد داشت.
آن وقت بود که به اهمیت این نعمت که خداوند به ما عنایت کرده بیشتر پی بردم، ما به راحتی از سیریز به پایتخت میرویم بدون هیچ دغدغه ای ، به پابوس علی بن موسی الرضا میرویم به راحتی هر چه تمامتر ، راستی شما تا بحال از این زاویه به سیریز نگاه کرده بودید؟ اصلا اطلاع داریم که راه آهن از چه سالی به سیریز رسیده؟ باهم تاریخچه ی ریل و قطار و داستان این خطوط موازی را مطالعه کنیم.
آغاز به کار قطارها در دنیا به سده ی ۱۵۰۰ میلادی باز می‌گردد در ابتدا ریل قطار از جنس چوب ساخته و واگن‌ها توسط اسبان پر قدرت کشیده می‌شد. قطار بخار در اوایل سده ۱۸۰۰ اختراع گردید قطارها وسایل حمل و نقل مفیدی هستند زیرا بارهای سنگین را به راحتی روی ریل می‌کشند
هنگامی که ریچارد ترویتیک برای اولین بار لوکوموتیو مجهز به موتور بخار خود را روی ریل‌های فولادی به حرکت در آورد و عصر قطارهای امروزی اغاز گردید. ( این اقدام در سال ۱۸۰۴ میلادی و در ولز جنوبی (انگلستان) انجام شد)
پیشینه احداث و بهره‌برداری موفق اولین راه‌آهن در ایران به سال ۱۸۸۶ میلادی با احداث خط راه آهن محمودآباد (سواحل جنوبی دریای مازندران) به آمل برمی‌گردد. این طرح اگرچه در نظر بود تا تهران ادامه یابد، ولی با کارشکنی‌های پیمانکارهای بلژیکی به شکست انجامید و خطوط آن، برچیده و برای احداث تلگراف استفاده شد.
راه آهن قم به زرند به طول ۸۴۷کیلومتر در سال های ۱۳۵۰ تکمیل شد که با افزوده شدن ۸۰ کیلومتر در سال ۱۳۵۷ توانست ارتباط کرمان را با مرکز کشور برقرار کند. این خط نیز یکی از مهم ترین طرح های راه آهن در طول سال های پیش از انقلاب بود که بخصوص برای حمل محمولات کارخانه های بزرگ مسیر از اهمیت زیادی برخوردار شد.
راه‌آهن کرمان سال ۵۶ که به بهره‌برداری رسید، تا سال ۸۵ زیر مجموعه‌ی استان یزد بود. در آن سال‌ها در حق استان کرمان خیلی ظلم شد. از سال ۸۵ کرمان شد زیرمجموعه‌ی جنوب‌شرق و تحت مدیریت راه‌آهن سیستان و بلوچستان قرار گرفت. تا سال ۸۷ به این شکل مدیریت شد تا این‌که مستقل شد؛ اما در عمل اتفاق خاصی نیفتاد و درآمدی نصیب راه‌آهن کرمان نشد. ما اکنون تنها تولیدات سنگ آهن جلال‌آباد و سیریز را جابه‌جا می‌کنیم. راه‌آهن کرمان از سوزن خروجی ایستگاه بافق به کرمان و همچنین زاهدان را تحت پوشش دارد که تا ایستگاه خودروسازی ادامه دارد. اما متاسفانه زیرساخت‌های ریلی حد فاصل بافق تا کرمان آن‌قدر فرسوده و قدیمی هستند که در همین مسیرهای موجود نیز، قطار با سرعت پایین حرکت می‌کند.
محور تهران – کرمان – زاهدان شامل ۱۵ شهر می باشد: کاشان، بادرود، زواره، نایین، اردکان، میبد، یزد، بافق، زرند، کرمان، دارزین، بم، فهرج، زاهدان و میرجاوه که ایستگاه را آهن سیریز در حدفاصل دو شهر زرند و بافق واقع شده و به عبارتی آخرین روستای استان کرمان در مسیر ریلی به سمت یزد می باشد.این بخش آثار تاریخی چندی وجود دارد که از آن جمله می‌توان به امامزاده جعفر سیریز وچشمه آب آباد سنگ سیریز اشاره کرد.
امیدوارم مطالب مذکور که از سایتهای مختلف جمع آوری شده توانسته باشد ما را در مسیر قدردانی از این نعمت قرار دهد،
خداوند به انسان ناسپاس کمتر می‌بخشد اما اگر انسان شاکری باشیم و به داشته‌های خودمان با احترام بنگریم خداوند به ما بیشتر می‌بخشد و این پاداش شاکر بودن ماست.
