یک شرکت بزرگ برای جذب معاون اداری آگهی استخدام چاپ می کند. بیست و دو نفر برای شغل موردنظر درخواست می دهند. مدیر سازمان وقتی شرایط را بررسی می کند به فکر فرو می رود، از یک طرف فقط امکان جذب یک نفر را دارد و از طرف دیگر تمایل دارد به بقیه هم کمک کند. بنابراین تصمیم می گیرد همه افراد را به مصاحبه دعوت کند.
روز مصاحبه همه افراد در ساعت تعیین شده حضور پیدا می کنند. مدیر با دقت با خودش فکر میکند که چه بکند؟ ناگهان راه حلی به ذهنش می رسد که همه می توانند از آن سود ببرند. به جمع می گوید: همه شما برای شغل معاون اداری درخواست کار داده اید ولی من فقط می توانم یک نفر را استخدام کنم، می دانم که همه شما به کار نیاز دارید بنابراین من دو هفته به شما وقت می دهم به همدیگر کمک کرده تا یک کار جدید پیدا کنید، بعد از دو هفته شخصی که بیشترین کمک را به بقیه کرده باشد استخدام می شود. همه افراد از این اقدام تعجب کردند و پرسیدند چگونه این کار امکان پذیر است؟ مدیر جواب داد درست است همه شما برای یک شغل درخواست کار داده اید، اما شما مهارت ها و دانش های متفاوتی دارید، در ضمن ممکن است شما از کاری خبر داشته باشید که برای شما مناسب نباشد یا شما به آن علاقه ندارید ولی برای یک شخص دیگر کاملا مناسب باشد، با سپری شدن این مدت مشخص می شود که وقتی به همدیگر کمک می کنید چه دستاوردی می تواند داشته باشد. بعد از گذشت دو هفته مشخص شد یک نفر موفق شده است برای سه نفر دیگر کار پیدا کند. مدیر با ایشان برای استخدام تماس میگیرد ولی شخص مورد نظر به درخواست مدیر جواب منفی می دهد و می گوید که زمینه کاری مورد علاقه خودش را پیدا کرده و از این به بعد تصمیم دارد در زمینه کاریابی مشاوره بدهد .
نتیجه گیری:
اکثر کارکنان وقتی به صورت مساله ها نگاه می کنند فقط یک راه حل به ذهنشان می رسد، این راه حل گاهی می تواند عواقب منفی زیادی داشته باشد. هر سازمانی که بتواند گروهی از افراد را دور هم جمع کند و با تشویق و حمایت آنها باعث شود به همدیگر کمک کنند به موفقیت های بزرگی دست خواهد یافت.
