سیریز از خود می گوید.
چرا تعجب میکنی از قدیم گفته اند …
نمی دانم از کجا شروع کنم از داشته هایم؟ یا از نداشته هایم؟ از فرصت هایی که دارم؟ از ظلم های که بر من روا داشته اند؟ از جوانانم بگویم؟ یا از معادنی که مرا در بر گرفته؟ از باغات پسته ای که …؟از فرزندانی که با سختی بسیار پروراندم تا روزی از من دفاع کنند حالا بر من و دیگر هموطنانشان جفا میکنند؟ سینه ام پر از درد و غم است دستانم می لرزد و چشمانم گریانند. نمی دانم چه بنویسم واما این دفعه دیگر مینویسم شاید صدایم به جایی برسد یا کسی دردم را بشنود هرچند بسیاری از جوانانم حالا از خواب بیدار شده اند و فعالیتی نو به راه انداخته اند ومن نیز می گویم تا مسئولین دگر عذری نداشته باشند تا دیگر نگویند سیریز کجاست ؟سیریز کجاست؟سیریز کجاست؟
از زرند که حرکت کنید اگر کنار راننده بنشینی نه صندلی عقب (میدانی چرا ؟چون روز شهادت امام رضا علیه السلام اتومبیل های مسئولینی را دیدم که شیشه های سیاه داشتند که به هیچ وجه مسئولین خاکی ما بیرون را نمی بینند و کسی هم آنها را نمی بیند )یادت باشد به راننده حتما بگوئید خیلی آهسته براند چون جاده ای که می پیماید بسیار باریک است و محل عبور و مرور تریلرهای حامل سنگ آهن و به قول دوستمان هر چه چاله اسکندرون بخواهی در این جاده می بینی حدود ۵۰ کیلومتری که از زرند فاصله گرفتی یادت باشه به راننده بگویی یک تقاطع خطرناکی در پیش دارد که علائم کمی داره.۱۰ یا ۱۵ کیلومتر بیشتر با من فاصله نداری در ورودی همه خوش آمدت می گویند به سیریز دیار شهیدان خوش آمدی اینجا ورودی سیریز است ،خجالت می کشم .نمی توانم بنویسم از دستان پینه بسته کشاورزانم و کارگرانم شرم دارم چه کسی باور میکند من که بالغ بر پنج هزار نفر جمعیت دارم،افزون بر ۴۰ نفر از بهترین فرزندانم را در هشت سال دفاع مقدس تقدیم انقلاب کردم ،من که خاکی زر خیز دارم و هرساله چندین تن محصولاتم را به خارج از روستا صادر میکنم و معادنی بسیار عظیم وبا عیار مطلوب در دل خود جای داده ام ،من که مردان ،زنان،پسران و دخترانی با بصیرت دارم که آزمایشهای سختی چون راهپیمایی ها و انتخابات های گوناگون را با سربلندی پشت سر گذاشته اند .تعداد زیادی از فرزندانم هم اکنون در سنگرهای مهم کشور مشغول خدمت می باشند عده ای در کسوت روحانیت ،نیروها نظامی و انتظامی،معلمی و…مردمی دارم بسیار پر تلاش و سخت کوش قانع وکم توقع که شغل اکثرشان کشاورزی می باشد از مادرانم بگویم آنان که بسیار سخت کوش که دوشا دوش مردانشان کار میکنند.
با همه اینها من هنوز آب آشامیدنی بهداشتی ندارم .فرزندانم هیچ گونه فضای سرگرمی ورزشی از تاب و سرسره گرفته تا زمین ورزشی برای گذراندن اوقات فراقت ندارند .جاده ارتباطی زرند سیریز بسیار شلوغ ،کم عرض و فرسوده است از نعمت کتابخانه فرزندانم محرومند .بسیاری از عزیزانم را بخاطر نبود پزشک دائمی و ساکن در روستا از دست داده ام مردم مجبورند فقط یک روز هفته بیمار شوند ،آزمایشگاه دندانپزشکی ندارم .با وجود معدن سنگ آهن در کنارم اما بسیاری از فرزندانم در بدر دنبال کارند ولی ….
نداشتنی ها وکمبودهایم زیاد است توقعاتم کم از مسئولین محترم عاجزانه تقاضا دارم به فکر من هم باشند.